Het einde van dit avontuur komt steeds dichterbij
Blijf op de hoogte en volg Daphne
17 Mei 2017 | Gambia, Banjul
Onze drukke compound word steeds kleiner. Woensdag 26 april hebben we afscheid genomen van onze lieve vrienden van Gor For Africa. Dit was wel even wennen, van elke ochtend veel geluid naar stilte en nog niemand wakker.
De officiële Koningsdag hebben we helaas moeten missen hier in Afrika, maar gelukkig is het hier zo toeristisch dat we het op 1 mei toch nog even hebben gevierd. Klein marktje met spelletjes.
Laatst met Nicole mee geweest naar een gehandicapt meisje in Tanji om haar gerepareerde rolstoel bij de lasser op te halen en deze weer bij haar af te leveren. Toen we aankwamen zat ze met haar benen gespreid op een kleedje op de vloer. Met ons kwamen er ook veel buurkinderen naar binnen. Ze zag ons aankomen en begon gelijk breed te lachen. Haar gerepareerde rolstoel hebben werd neergezet door Alhagi Bah en Nicole en de moeder van het meisje hezen haar in de stoel. Je zag gelijk dat haar houding hierdoor verbeterde. Ze kon recht zitten en haar voeten en benen stonden ook rechter. De ouders waren dankbaar voor de reparatie. Voor de herinnering nog even een foto gemaakt met Jaijartiou. Daarna nog even met alle kinderen die ons gevolgd waren op de foto en toen was het alweer tijd om te gaan.
Met Nicole mee naar Tanka Tanka (een psychiatrisch ziekenhuis) vond ik wel spannend. Ik dacht aan die horror verhalen van gekkenhuizen. Dit viel nog wel mee. Toen we binnenkwamen kwamen er gelijk een aantal mensen op ons af lopen die ons aan wilden raken en kusjes wilden geven. Mmm liever niet. Nicole duwde gelukkig mensen van ons af. Maar toen we eenmaal binnen waren viel dit gelukkig erg mee. Mensen kwamen terwijl wij een rondleiding kregen vaak nog wel rond ons staan, maar dat was voornamelijk in de vorm van gezellig buurten. Er zitten daar voornamelijk mensen die verslaafd zijn. Het was wel mooi om te zien dat toen ze een sigaret hadden, dat ze deze met 5 personen deelden. Daarnaast was er ook een blinde man die heel de dag op sleeptouw word genomen, niet dat hij ergens zit en dat ze hem hier laten zitten. De cliënten helpen en ondersteunen elkaar tot op zeker niveau. Dit vond ik bijzonder om te zien.
Op 4 mei had ik een afspraak met mijn docent van school om te Skype’n. Normaal gesproken ga ik dan naar TeJo’s om daar gebruik te maken van de wifi. Bij TeJo’s aangekomen: Nee toch, problemen met het internet. Wat nu, nog maar een halfuur? Oké Naomi zit bij Alex en daar deed de wifi het prima. Naar Alex gegaan en daar gaan zitten met Naomi, Pien en Nicole. Oké laptop weer opgestart en het wifi wachtwoord ingevoerd. Het gaat wat langzaam, maar toch even proberen. Nog 10 minuten te gaan en me drankje nog niet op. Nicole zegt: Ga dan even rondlopen. Oké, ik als een toerist met haar laptop op zoek naar een locatie met sterke wifi verbinding. Oké Alterrace gevonden, gevraagd of de wifi sterk genoeg is voor Skype. Ik ging zitten, vroeg het wachtwoord, checkte even of het lukte en ja hoor. EINDELIJK! Sterke wifi gevonden. #africanproblems
Op de middelbare school van Brufut heb ik een docent (Miss Mendy) leren kennen die christelijk is. Ze heeft me een keer verteld over haar kerk en filmpjes laten zien met hoe het eraan toe gaat daar, iedereen zingen en dansen. Ik werd uitgenodigd om een keertje langs te komen en vond dit wel een leuk idee. Ik wilde überhaupt graag in het buitenland een keer naar de kerk dus ik zei graag. Zondag vroeg wakker om naar Sera Kunda te gaan. Op z’n Gambiaans iets te laat, en bij binnenkomst waren ze al aan het zingen. Netjes onze plaats gewezen en zijn we mee gaan doen. Ik vond het mooi om zoveel energie te zien en te voelen komen uit de mensen. Hier kreeg ik zelf energie van. Na de bijeenkomst even gepraat met de vrouw van de pastoor, omdat de pastoor zelf helaas afwezig was. Nog uitgenodigd om vaker langs te komen, maar daarvoor moeten we even kijken omdat we nog zoveel Gambia willen ontdekken.
Soms als ik hier ben dan vraag ik me af waarom ze niet diverse visies hebben, waarom ze niet vanuit verschillende perspectieven denken, waarom ze niet door hun knieën gaan maar constant buigen. Maar dan denk ik ook, tja wij denken eigenlijk wel heel erg veel na. Elk dingetje wat wij doen moeten wij gelijk onderzoeken of dat wel goed en gezond is. Wat de gevolgen kunnen zijn als we dat doen. Eigenlijk best vermoeiend. Hier zie je mensen zoveel simpeler en rustiger denken. Ze doen wat ze moeten doen en dan zijn ze los. Totaal ontspannen en… tja stressen, dat zie ik hier eigenlijk niet. Ik snap best dat wij ons een burn-out in werken, constant bezig zijn met alles om ons heen en alles definiëren. Kunnen wij in Nederland ons eigenlijk nog wel echt ontspannen en echt over helemaal niets nadenken.
Dat wij het bijzonder vinden als leerlingen hun lunch met een klasgenoot delen omdat die niets bij zich heeft. Terwijl hier leerlingen het eten veelvoudig met elkaar delen. Het is hier niet bijzonder, het hoort er gewoon bij.
11 mei, een dag die bij mij bekend staat als mijn verjaardag en die bij veel Gambianen bekend staat als Bob Marley dag. Blijkbaar ben ik precies 10 jaar nadat Bob Marley overleden is, geboren. Mensen gingen veelvoudig naar diverse locaties om naar Bob Marley en reggae muziek te luisteren.
Met middernacht kwamen mijn lieve compound genootjes me feliciteren met ballonnen, volgende ochtend een lief kaartje, meer ballonnen en als cadeautje een manicure. In de middag mocht ik gelijk mijn manicure innen en daarna mezelf nog even getrakteerd op een massage! Daarvoor natuurlijk nog naar stage toe. Ik had lolly’s mee genomen om te trakteren. Hier is veelvoudig voor me gezongen en is me veel jaren, goede gezondheid en veel geluk gewenst. Één van de docenten (Miss Mendy met wie we ook naar de kerk zijn geweest) heeft het onthouden en toen ze me zag begon ze gelijk te zingen. Ik vond dit zo lief! Na mijn relaxte massage gingen we gelijk uit eten. De tafel helemaal versierd met slingers en al. Zo tof! Verjaardagsmuziekje erbij en als klap op de vuurpijl, kreeg ik 2 keer vuurpijltjes! Naderhand wilden we naar huis gaan en hadden de dames nog een verrassing in de vorm van een rit in een safari auto. Helaas was de contactpersoon erg vaag en duurde het te lang en dachten we laat maar. Toen kwamen ze nog wel met NOG MEER BALLONNEN aanzetten. Met al die ballonnen de taxi in xD. Naderhand vertelt dat de chauffeur zijn kinderen blij mocht maken met de ballonnen.
Op mijn stage ook nog even leuk nieuws ontvangen. Ik heb een aanvraag gedaan om een student coucil op te richten en dat mag. Daarnaast mag ik als een vertegenwoordiger van de leerlingen gaan spreken met betrekking tot hoe zij de school ervaren, om zo de school te helpen met vooruitgang. Ik vond het wel bijzonder dat ze mij die taak toevertrouwde en heb ook erg veel zin om te beginnen!
Nu zit ik officieel in de 11de week van de 18. Ik voel het einde dichterbij komen en aan de ene kant vind ik dat leuk omdat ik jullie dat allemaal weer zie en weer lekker zonder problemen me vol kan proppen met kaas. Maar aan de andere kant ga ik de lieve mensen hier om mij heen en zoveel andere kleine dingetjes ook missen! Zoals het al vanaf het begin in mijn agenda staat, zo voel ik me er ook nog steeds bij: +
De officiële Koningsdag hebben we helaas moeten missen hier in Afrika, maar gelukkig is het hier zo toeristisch dat we het op 1 mei toch nog even hebben gevierd. Klein marktje met spelletjes.
Laatst met Nicole mee geweest naar een gehandicapt meisje in Tanji om haar gerepareerde rolstoel bij de lasser op te halen en deze weer bij haar af te leveren. Toen we aankwamen zat ze met haar benen gespreid op een kleedje op de vloer. Met ons kwamen er ook veel buurkinderen naar binnen. Ze zag ons aankomen en begon gelijk breed te lachen. Haar gerepareerde rolstoel hebben werd neergezet door Alhagi Bah en Nicole en de moeder van het meisje hezen haar in de stoel. Je zag gelijk dat haar houding hierdoor verbeterde. Ze kon recht zitten en haar voeten en benen stonden ook rechter. De ouders waren dankbaar voor de reparatie. Voor de herinnering nog even een foto gemaakt met Jaijartiou. Daarna nog even met alle kinderen die ons gevolgd waren op de foto en toen was het alweer tijd om te gaan.
Met Nicole mee naar Tanka Tanka (een psychiatrisch ziekenhuis) vond ik wel spannend. Ik dacht aan die horror verhalen van gekkenhuizen. Dit viel nog wel mee. Toen we binnenkwamen kwamen er gelijk een aantal mensen op ons af lopen die ons aan wilden raken en kusjes wilden geven. Mmm liever niet. Nicole duwde gelukkig mensen van ons af. Maar toen we eenmaal binnen waren viel dit gelukkig erg mee. Mensen kwamen terwijl wij een rondleiding kregen vaak nog wel rond ons staan, maar dat was voornamelijk in de vorm van gezellig buurten. Er zitten daar voornamelijk mensen die verslaafd zijn. Het was wel mooi om te zien dat toen ze een sigaret hadden, dat ze deze met 5 personen deelden. Daarnaast was er ook een blinde man die heel de dag op sleeptouw word genomen, niet dat hij ergens zit en dat ze hem hier laten zitten. De cliënten helpen en ondersteunen elkaar tot op zeker niveau. Dit vond ik bijzonder om te zien.
Op 4 mei had ik een afspraak met mijn docent van school om te Skype’n. Normaal gesproken ga ik dan naar TeJo’s om daar gebruik te maken van de wifi. Bij TeJo’s aangekomen: Nee toch, problemen met het internet. Wat nu, nog maar een halfuur? Oké Naomi zit bij Alex en daar deed de wifi het prima. Naar Alex gegaan en daar gaan zitten met Naomi, Pien en Nicole. Oké laptop weer opgestart en het wifi wachtwoord ingevoerd. Het gaat wat langzaam, maar toch even proberen. Nog 10 minuten te gaan en me drankje nog niet op. Nicole zegt: Ga dan even rondlopen. Oké, ik als een toerist met haar laptop op zoek naar een locatie met sterke wifi verbinding. Oké Alterrace gevonden, gevraagd of de wifi sterk genoeg is voor Skype. Ik ging zitten, vroeg het wachtwoord, checkte even of het lukte en ja hoor. EINDELIJK! Sterke wifi gevonden. #africanproblems
Op de middelbare school van Brufut heb ik een docent (Miss Mendy) leren kennen die christelijk is. Ze heeft me een keer verteld over haar kerk en filmpjes laten zien met hoe het eraan toe gaat daar, iedereen zingen en dansen. Ik werd uitgenodigd om een keertje langs te komen en vond dit wel een leuk idee. Ik wilde überhaupt graag in het buitenland een keer naar de kerk dus ik zei graag. Zondag vroeg wakker om naar Sera Kunda te gaan. Op z’n Gambiaans iets te laat, en bij binnenkomst waren ze al aan het zingen. Netjes onze plaats gewezen en zijn we mee gaan doen. Ik vond het mooi om zoveel energie te zien en te voelen komen uit de mensen. Hier kreeg ik zelf energie van. Na de bijeenkomst even gepraat met de vrouw van de pastoor, omdat de pastoor zelf helaas afwezig was. Nog uitgenodigd om vaker langs te komen, maar daarvoor moeten we even kijken omdat we nog zoveel Gambia willen ontdekken.
Soms als ik hier ben dan vraag ik me af waarom ze niet diverse visies hebben, waarom ze niet vanuit verschillende perspectieven denken, waarom ze niet door hun knieën gaan maar constant buigen. Maar dan denk ik ook, tja wij denken eigenlijk wel heel erg veel na. Elk dingetje wat wij doen moeten wij gelijk onderzoeken of dat wel goed en gezond is. Wat de gevolgen kunnen zijn als we dat doen. Eigenlijk best vermoeiend. Hier zie je mensen zoveel simpeler en rustiger denken. Ze doen wat ze moeten doen en dan zijn ze los. Totaal ontspannen en… tja stressen, dat zie ik hier eigenlijk niet. Ik snap best dat wij ons een burn-out in werken, constant bezig zijn met alles om ons heen en alles definiëren. Kunnen wij in Nederland ons eigenlijk nog wel echt ontspannen en echt over helemaal niets nadenken.
Dat wij het bijzonder vinden als leerlingen hun lunch met een klasgenoot delen omdat die niets bij zich heeft. Terwijl hier leerlingen het eten veelvoudig met elkaar delen. Het is hier niet bijzonder, het hoort er gewoon bij.
11 mei, een dag die bij mij bekend staat als mijn verjaardag en die bij veel Gambianen bekend staat als Bob Marley dag. Blijkbaar ben ik precies 10 jaar nadat Bob Marley overleden is, geboren. Mensen gingen veelvoudig naar diverse locaties om naar Bob Marley en reggae muziek te luisteren.
Met middernacht kwamen mijn lieve compound genootjes me feliciteren met ballonnen, volgende ochtend een lief kaartje, meer ballonnen en als cadeautje een manicure. In de middag mocht ik gelijk mijn manicure innen en daarna mezelf nog even getrakteerd op een massage! Daarvoor natuurlijk nog naar stage toe. Ik had lolly’s mee genomen om te trakteren. Hier is veelvoudig voor me gezongen en is me veel jaren, goede gezondheid en veel geluk gewenst. Één van de docenten (Miss Mendy met wie we ook naar de kerk zijn geweest) heeft het onthouden en toen ze me zag begon ze gelijk te zingen. Ik vond dit zo lief! Na mijn relaxte massage gingen we gelijk uit eten. De tafel helemaal versierd met slingers en al. Zo tof! Verjaardagsmuziekje erbij en als klap op de vuurpijl, kreeg ik 2 keer vuurpijltjes! Naderhand wilden we naar huis gaan en hadden de dames nog een verrassing in de vorm van een rit in een safari auto. Helaas was de contactpersoon erg vaag en duurde het te lang en dachten we laat maar. Toen kwamen ze nog wel met NOG MEER BALLONNEN aanzetten. Met al die ballonnen de taxi in xD. Naderhand vertelt dat de chauffeur zijn kinderen blij mocht maken met de ballonnen.
Op mijn stage ook nog even leuk nieuws ontvangen. Ik heb een aanvraag gedaan om een student coucil op te richten en dat mag. Daarnaast mag ik als een vertegenwoordiger van de leerlingen gaan spreken met betrekking tot hoe zij de school ervaren, om zo de school te helpen met vooruitgang. Ik vond het wel bijzonder dat ze mij die taak toevertrouwde en heb ook erg veel zin om te beginnen!
Nu zit ik officieel in de 11de week van de 18. Ik voel het einde dichterbij komen en aan de ene kant vind ik dat leuk omdat ik jullie dat allemaal weer zie en weer lekker zonder problemen me vol kan proppen met kaas. Maar aan de andere kant ga ik de lieve mensen hier om mij heen en zoveel andere kleine dingetjes ook missen! Zoals het al vanaf het begin in mijn agenda staat, zo voel ik me er ook nog steeds bij: +
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
