Helaas lang geen internet, maar wel leuke ervaring
Blijf op de hoogte en volg Daphne
24 April 2017 | Gambia, Banjul
Laatst een beetje toerist uit kunnen hangen, langs de krokodillenpool in Bakou, het Money Park in Bijjilo en de markt op in Sera Kunda. Vond de krokodillen in het begin erg spannend, maar naderhand sta ik wel 8 keer met die dieren op de foto. Bij het Monkey Park was het in het begin erg rustig, bang dat we geen apen zouden zien. Gelukkig kwamen we mensen tegen met een gids die ons de weg wees. In het begin grepen de appjes hard met hun handen de nootjes uit onze handen, dat ik de nageltjes voelde. Op een gegeven moment hield ik 1 nootje vast in 1 hand om aan een aapje te geven, terwijl ik de rest in mijn andere hand gesloten vasthield. Greep op eens een aap mijn hand vast met z’n nagels in de hoop dat ik de nootjes liet vallen. Nou, dat ging hem toch even niet worden. Dus ik keek rustig om en trok mijn hand terug, aapje rent gelijk weg. De wondjes staan nog steeds op mijn huid. Hoppa, maar wel punt gemaakt :P. Toen alleen naar de kleine aapjes gegaan in het begin, omdat ik dit niet nogmaals wilde. Later wel bij een ander aapje gezorgd dat hij eerst rustig werd en die ging rustig zitten en pakte langzaam het nootje uit mijn hand. Die pedagogiek lessen waren dus niet voor niks!
Met Naomi, Nicole en Fons gingen we naar de markt in Sera Kunda. Daar wilden wij naar de markt, maar het was toch wel even zoeken om de markt te vinden, omdat deze tussen allemaal gebouwen bevind. Met wat hulp hebben we deze toch kunnen vinden, anders hadden wij deze nooit gevonden. Wilden Nicole en ik kleine djembé’s kopen als aandenken. Heerlijk dat afdingen, het maakte ons namelijk echt niet uit of we ze wel of niet kregen. Het ging maar om 50 Dalasi(1 euro ongeveer), maar gewoon omdat we het ergens anders ook voor die prijs konden krijgen wilden we het niet loslaten. We hadden het al opgegeven en liepen weg en toen ja, ja oké. Wij beide stonden versteld: Huh, meen je dat? Oké dan!
Bij onze aanmelding voor Future For Young People zat ook een workshop naar keuze. Het werd tijd om deze te kiezen. Ik wist al dat ik dans en djembé wilde doen. Naomi en Nicole wisten niet wat ze wilden, uiteindelijk besloten we met z’n drieën de djembé workshop te gaan doen. Geregeld dat we die dag bij Franco (broer van Alhagi, Alhagi is de eigenaar van de compound waar we slapen) de workshop konden doen en lasagne konden eten, jammie kaas! De workshop vond ik zelf enorm leuk, als ik ze hoorde spelen dan deed ik al mee op mijn benen. Vooral leuk om te merken dat hun helemaal niet tellen, ze gebruiken een aantal woorden om het ritme aan te geven.
Bij een avondje stappen kwamen we onze instructeur nog eens tegen. Hij zei dat ik goed speelde op de djembé en dat ik echt wat vaker met hun moet komen spelen. Dat vond ik wel een eer zo van iemand die ongelooflijk goed kan spelen. Zo indrukwekkend om hen te zien en horen spelen.
JJ, het broertje van Franco en Alhagi, zei laatst tegen mij en Nicole dat Petra (vrouw van Alhagi) en Eefje (vrouw van Franco) ook zijn vrouwen waren. Wij helemaal ontdaan, wat nee, dat is ziek, wat raar. Maar Petra legde ons later uit dat als je als vrouw trouwt met een man, dat je dan ook semi met zijn broers trouwt. Als jouw eigen echtgenote dan overlijd, dan mag je een andere broer kiezen. Het maakt dan niet uit of deze al een andere vrouw heeft of niet. Hier in Afrika is dat een soort vangnet voor de vrouw en de kinderen, als de man spontaan komt te overlijden. De vrouw dan wel zelf kiezen voor welke broer ze kiest, maar ze mag er ook voor kiezen om alleen te zijn. Ik vind het mooi dat ze op die manier hun familie ondersteunen, terwijl mijn eerste reactie het eigenlijk heel erg vond.
Op de basisschool waar ik stage loop hadden ze een besnijdenis feest. Ik werd hier door een aantal docenten voor uitgenodigd, dus ik dacht waarom niet. Het ging vooral om een aantal mannen die in diverse gekke pakken rondliepen. Natuurlijk op z’n Gambiaans, er werd gezegd dat het om 4 uur zou beginnen en uiteindelijk begon het officieel om 5 uur… Ik leer het ook nooit. Toen het begon werden alle kinderen om ons heen helemaal enthousiast. Maar als die figuren dan dichterbij kwamen riepen ze keihard: NEEEEE..!!! Een aantal meiden van mijn Grade 5 klas zaten naast mij en ik vroeg aan hun of ze bang waren. Ze zeiden dat ze niet bang waren, dus gaf ik een seintje naar de mannen. Toen kwamen ze even op de meiden aflopen en ze schreeuwden, deinsden achteruit en verscholen zich achter elkaar. Naderhand vroeg ik nogmaals: Zijn jullie bang voor die mannen? Oké, ja toch wel. Naderhand nog een hele show met diverse karakters. Ik vond dat wel heel mooi om te hebben gezien. Tussendoor nog met wat kinderen gespeeld en ook met een klein jongetje gedanst. Dit jongetje zat bij een dansgroep die ik kende, maar mocht helaas niet meer meedoen met die groep van zijn ouders. Dus ik vond het heel leuk om even met hem daar gestaan te hebben en van die glimlach van oor tot oor te kunnen genieten. Helaas werd het etenstijd, waardoor ik het einde van de show niet heb kunnen meemaken, maar vond het zeker een toffe ervaring.
Tijdens pasen zijn Nicole, haar moeder (die heel gezellig een weekje langskwam) en ik naar Janjan Bureh geweest samen met 2 mensen van onze compound die daar vandaan komen: Hawa en Alhagi Bah. Was een ritje van 5 uur met veel politie stops, maar aangekomen zijn we als eerste naar hun dorp geweest om hun familie te ontmoeten. We kwamen aan en zo’n 30 kinderen vormden zich om ons heen. Kleine rondleiding gekregen, mensen zijn aan ons voorgesteld. Was leuk om te zien in welke omgeving zij opgegroeid zijn en in wat voor omstandigheden. Heel de dag veel zon, in het binnenland is het ’s nachts vaak nog 40 graden en water moesten ze halen bij de pomp of bij de put. De moeder van Nicole (Maartje) had nog wat spulletjes meegenomen, dus omdat ze geen speelgoed zag haalde ze ballonnen tevoorschijn. Dat werd slaan en van elkaar stelen en zeggen dat ze niks hebben gehad. Raar om te zien dat je dat twee kanten hebt, aan de ene kant de saamhorigheid, alles delen en aan de andere kant iets pakken en voor jezelf willen houden. Het werd alweer snel donker dus we moesten ervandoor. Plekje gezocht om te slapen, ging alleen niet heel soepel. Wilden in Janjan Bureh Camp slapen, helaas vol. Dan maar plekje ernaast, Sangsang, waar het leeg was. Seizoen was voorbij dus we waren de enige. Wel bij Janjan Bureh camp gaan eten, lekker lopend buffet en toen we afscheid namen van de eigenaresse regelde zij dat we met een speedbootje naar ons camp gebracht werden! Super vet, in het pikke donker op het water.
Dag erna gingen we mensen van Go For Africa leden opzoeken die bij een school in het dorp verbleven. Ze zeiden dat wij daar ook wel konden verblijven. Daar met backpack op me rug heen gelopen, eerst weer het (Nederlandse) pondje over. Die dag lekker wezen zwemmen met de jongens en hebben we met hun avond gegeten op de school waar hun les geven. In de avond bek af, airconditioning in de kamer aangezet, nog even toupen met z’n drieën en dan naar bed. Met drie personen in een 2persoons bed. Had niet gedacht dat we allemaal prima zouden slapen, maar was geen probleem.
Ons laatste dagje spullen gepakt, nog even lokaal ergens ontbeten, langs het slavenhuis geweest en toen heeft Alhagi Bah ons met de auto opgehaald en op weg terug. Einde van de middag nog even langs het zwembad gelegen en lekker uit eten geweest. Was een gezellig weekend en heerlijk om meer van het land te zien!
Na het weekend ook nog even een dagje naar Banjul om te winkelen. Normaal als je de toerist uit gaat hangen en foto’s maakt van je omgeving, dan vragen de mensen hier om een aantal dalasi (geld) als vergoeding. Wij kwamen een Gambiaan tegen die met ons op de foto wilde en ik dacht, we draaien de rollen eens om. Dus ik vroeg 50 dalasi voor foto’s. En hij gaf dit ook nog! Ik stond versteld, ik had het niet verwacht. De rest van de middag trok hij toen met ons op. Ik nam niet al het geld aan en ik betaalde tussendoor een drankje voor hem van zijn eigen geld!
Daarnaast nog wat kleine leuke momentjes:
- Op het strand liep er een puppy en ik was verkocht. Het is dat hij een tuigje om had, anders had ik hem misschien mee terug genomen. Hij zag er nog goed uit, in vergelijking tot de meeste honden die hier loslopen. Maar wat verwacht je anders als er overal afval ligt en de dieren elkaar komen bloot te staan aan allemaal verschillende ziektes.
- In het weekend gingen we op za op stap bij onze standaard plek, Aquarius. We zijn daar al zo bekend dat we er elke keer minstens 1 gratis shotje krijgen. Op zondag gingen we uit eten en besloten ergens anders een toetje te halen. We vonden een plekje en hadden toetjes besteld. Toen kwam er een man naar ons toe lopen met 5 shotjes: wij dachten, huh, wat, hoezo krijgen we deze? Toen vertelde de man dat we deze kregen als gift van Aquarius. Haha, we zijn al een beetje berucht en dan zit ik hier nog 2,5 maand. :D
- Bij dezelfde zondag toen we uit eten waren gingen we naar een tentje recht aan het strand genaamd Soloman’s. We waren net begonnen aan ons eten en toen werd het donker. De elektriciteit viel uit. Oké, dan maar even een lampje op de telefoon aan zetten en ondertussen ook een kaars krijgen van het restaurant. Wat brengt zo’n situatie toch een mooie sfeer met zich mee.
- In het begin werd ik gewaarschuwd dat veel mannen hier een blanke vrouw willen om zo naar Europa te komen, dus dat we uit moesten kijken. Ik was hier erg voor op mijn hoede. Op mijn stages waren mensen ook altijd zo complimenteus tegen mij en ik wist niet wat ik ermee aan moest. Wilden ze iets van me of was het oprecht? Soms twijfel ik daar nog steeds aan, maar tegenwoordig ben ik er een beetje mee aan het spelen. Dat ik ergens loop en een man roept: I love you. En dat ik dan terug roep: I love myself to. Op stage kijk ik hiermee uit, want laatst zei iemand dat het niet uit maakt hoe lelijk ik kijk, dat ik toch wel goed op te foto stond. Uhm, slijmbal. Achteraf bedacht ik me dat het misschien wel oprecht aardig bedoeld was, omdat deze man absoluut geen slijmbal was. Ik schaamde me wel een beetje. Daarnaast heb ik ook een mentor op de middelbare school en wanneer ik vertrek dan begeleid hij mij meestal naar de weg en regelt dan een taxi voor mij. Hij vind het ook helemaal niks als ik een bustaxi neem (oftewel een volgestouwd busje met allemaal mensen). Ik ben dan zo eigenwijs dat ik liever een bustaxi neem, want goedkoper! :P Maar ik denk dat ik die hoffelijkheid in Nederland toch wel ga missen.
- Onze compound is van Alhagi en hij is een soort papa hier. We gingen laatst op stap en hij vond het niks dat we een taxi namen en hij wilde wel onze bob zijn, dus wij dachten gezellig hij gaat mee. Nee hij bracht ons naar de club en haalde ons naderhand ook weer op. Met een groep van 11 in een auto voor 5 man. Op de achterbank 4 op een rij, nog 2 daarbij op schoot en 3 in de kofferbak. En toen ging hij reiden, heen en weer, remmen en gassen. Volgens mij blijven die blauwe plekken wel meer dan een week zitten, maar het was wel enorm lachen en super lief dat hij ons wilde brengen en halen.
Met Naomi, Nicole en Fons gingen we naar de markt in Sera Kunda. Daar wilden wij naar de markt, maar het was toch wel even zoeken om de markt te vinden, omdat deze tussen allemaal gebouwen bevind. Met wat hulp hebben we deze toch kunnen vinden, anders hadden wij deze nooit gevonden. Wilden Nicole en ik kleine djembé’s kopen als aandenken. Heerlijk dat afdingen, het maakte ons namelijk echt niet uit of we ze wel of niet kregen. Het ging maar om 50 Dalasi(1 euro ongeveer), maar gewoon omdat we het ergens anders ook voor die prijs konden krijgen wilden we het niet loslaten. We hadden het al opgegeven en liepen weg en toen ja, ja oké. Wij beide stonden versteld: Huh, meen je dat? Oké dan!
Bij onze aanmelding voor Future For Young People zat ook een workshop naar keuze. Het werd tijd om deze te kiezen. Ik wist al dat ik dans en djembé wilde doen. Naomi en Nicole wisten niet wat ze wilden, uiteindelijk besloten we met z’n drieën de djembé workshop te gaan doen. Geregeld dat we die dag bij Franco (broer van Alhagi, Alhagi is de eigenaar van de compound waar we slapen) de workshop konden doen en lasagne konden eten, jammie kaas! De workshop vond ik zelf enorm leuk, als ik ze hoorde spelen dan deed ik al mee op mijn benen. Vooral leuk om te merken dat hun helemaal niet tellen, ze gebruiken een aantal woorden om het ritme aan te geven.
Bij een avondje stappen kwamen we onze instructeur nog eens tegen. Hij zei dat ik goed speelde op de djembé en dat ik echt wat vaker met hun moet komen spelen. Dat vond ik wel een eer zo van iemand die ongelooflijk goed kan spelen. Zo indrukwekkend om hen te zien en horen spelen.
JJ, het broertje van Franco en Alhagi, zei laatst tegen mij en Nicole dat Petra (vrouw van Alhagi) en Eefje (vrouw van Franco) ook zijn vrouwen waren. Wij helemaal ontdaan, wat nee, dat is ziek, wat raar. Maar Petra legde ons later uit dat als je als vrouw trouwt met een man, dat je dan ook semi met zijn broers trouwt. Als jouw eigen echtgenote dan overlijd, dan mag je een andere broer kiezen. Het maakt dan niet uit of deze al een andere vrouw heeft of niet. Hier in Afrika is dat een soort vangnet voor de vrouw en de kinderen, als de man spontaan komt te overlijden. De vrouw dan wel zelf kiezen voor welke broer ze kiest, maar ze mag er ook voor kiezen om alleen te zijn. Ik vind het mooi dat ze op die manier hun familie ondersteunen, terwijl mijn eerste reactie het eigenlijk heel erg vond.
Op de basisschool waar ik stage loop hadden ze een besnijdenis feest. Ik werd hier door een aantal docenten voor uitgenodigd, dus ik dacht waarom niet. Het ging vooral om een aantal mannen die in diverse gekke pakken rondliepen. Natuurlijk op z’n Gambiaans, er werd gezegd dat het om 4 uur zou beginnen en uiteindelijk begon het officieel om 5 uur… Ik leer het ook nooit. Toen het begon werden alle kinderen om ons heen helemaal enthousiast. Maar als die figuren dan dichterbij kwamen riepen ze keihard: NEEEEE..!!! Een aantal meiden van mijn Grade 5 klas zaten naast mij en ik vroeg aan hun of ze bang waren. Ze zeiden dat ze niet bang waren, dus gaf ik een seintje naar de mannen. Toen kwamen ze even op de meiden aflopen en ze schreeuwden, deinsden achteruit en verscholen zich achter elkaar. Naderhand vroeg ik nogmaals: Zijn jullie bang voor die mannen? Oké, ja toch wel. Naderhand nog een hele show met diverse karakters. Ik vond dat wel heel mooi om te hebben gezien. Tussendoor nog met wat kinderen gespeeld en ook met een klein jongetje gedanst. Dit jongetje zat bij een dansgroep die ik kende, maar mocht helaas niet meer meedoen met die groep van zijn ouders. Dus ik vond het heel leuk om even met hem daar gestaan te hebben en van die glimlach van oor tot oor te kunnen genieten. Helaas werd het etenstijd, waardoor ik het einde van de show niet heb kunnen meemaken, maar vond het zeker een toffe ervaring.
Tijdens pasen zijn Nicole, haar moeder (die heel gezellig een weekje langskwam) en ik naar Janjan Bureh geweest samen met 2 mensen van onze compound die daar vandaan komen: Hawa en Alhagi Bah. Was een ritje van 5 uur met veel politie stops, maar aangekomen zijn we als eerste naar hun dorp geweest om hun familie te ontmoeten. We kwamen aan en zo’n 30 kinderen vormden zich om ons heen. Kleine rondleiding gekregen, mensen zijn aan ons voorgesteld. Was leuk om te zien in welke omgeving zij opgegroeid zijn en in wat voor omstandigheden. Heel de dag veel zon, in het binnenland is het ’s nachts vaak nog 40 graden en water moesten ze halen bij de pomp of bij de put. De moeder van Nicole (Maartje) had nog wat spulletjes meegenomen, dus omdat ze geen speelgoed zag haalde ze ballonnen tevoorschijn. Dat werd slaan en van elkaar stelen en zeggen dat ze niks hebben gehad. Raar om te zien dat je dat twee kanten hebt, aan de ene kant de saamhorigheid, alles delen en aan de andere kant iets pakken en voor jezelf willen houden. Het werd alweer snel donker dus we moesten ervandoor. Plekje gezocht om te slapen, ging alleen niet heel soepel. Wilden in Janjan Bureh Camp slapen, helaas vol. Dan maar plekje ernaast, Sangsang, waar het leeg was. Seizoen was voorbij dus we waren de enige. Wel bij Janjan Bureh camp gaan eten, lekker lopend buffet en toen we afscheid namen van de eigenaresse regelde zij dat we met een speedbootje naar ons camp gebracht werden! Super vet, in het pikke donker op het water.
Dag erna gingen we mensen van Go For Africa leden opzoeken die bij een school in het dorp verbleven. Ze zeiden dat wij daar ook wel konden verblijven. Daar met backpack op me rug heen gelopen, eerst weer het (Nederlandse) pondje over. Die dag lekker wezen zwemmen met de jongens en hebben we met hun avond gegeten op de school waar hun les geven. In de avond bek af, airconditioning in de kamer aangezet, nog even toupen met z’n drieën en dan naar bed. Met drie personen in een 2persoons bed. Had niet gedacht dat we allemaal prima zouden slapen, maar was geen probleem.
Ons laatste dagje spullen gepakt, nog even lokaal ergens ontbeten, langs het slavenhuis geweest en toen heeft Alhagi Bah ons met de auto opgehaald en op weg terug. Einde van de middag nog even langs het zwembad gelegen en lekker uit eten geweest. Was een gezellig weekend en heerlijk om meer van het land te zien!
Na het weekend ook nog even een dagje naar Banjul om te winkelen. Normaal als je de toerist uit gaat hangen en foto’s maakt van je omgeving, dan vragen de mensen hier om een aantal dalasi (geld) als vergoeding. Wij kwamen een Gambiaan tegen die met ons op de foto wilde en ik dacht, we draaien de rollen eens om. Dus ik vroeg 50 dalasi voor foto’s. En hij gaf dit ook nog! Ik stond versteld, ik had het niet verwacht. De rest van de middag trok hij toen met ons op. Ik nam niet al het geld aan en ik betaalde tussendoor een drankje voor hem van zijn eigen geld!
Daarnaast nog wat kleine leuke momentjes:
- Op het strand liep er een puppy en ik was verkocht. Het is dat hij een tuigje om had, anders had ik hem misschien mee terug genomen. Hij zag er nog goed uit, in vergelijking tot de meeste honden die hier loslopen. Maar wat verwacht je anders als er overal afval ligt en de dieren elkaar komen bloot te staan aan allemaal verschillende ziektes.
- In het weekend gingen we op za op stap bij onze standaard plek, Aquarius. We zijn daar al zo bekend dat we er elke keer minstens 1 gratis shotje krijgen. Op zondag gingen we uit eten en besloten ergens anders een toetje te halen. We vonden een plekje en hadden toetjes besteld. Toen kwam er een man naar ons toe lopen met 5 shotjes: wij dachten, huh, wat, hoezo krijgen we deze? Toen vertelde de man dat we deze kregen als gift van Aquarius. Haha, we zijn al een beetje berucht en dan zit ik hier nog 2,5 maand. :D
- Bij dezelfde zondag toen we uit eten waren gingen we naar een tentje recht aan het strand genaamd Soloman’s. We waren net begonnen aan ons eten en toen werd het donker. De elektriciteit viel uit. Oké, dan maar even een lampje op de telefoon aan zetten en ondertussen ook een kaars krijgen van het restaurant. Wat brengt zo’n situatie toch een mooie sfeer met zich mee.
- In het begin werd ik gewaarschuwd dat veel mannen hier een blanke vrouw willen om zo naar Europa te komen, dus dat we uit moesten kijken. Ik was hier erg voor op mijn hoede. Op mijn stages waren mensen ook altijd zo complimenteus tegen mij en ik wist niet wat ik ermee aan moest. Wilden ze iets van me of was het oprecht? Soms twijfel ik daar nog steeds aan, maar tegenwoordig ben ik er een beetje mee aan het spelen. Dat ik ergens loop en een man roept: I love you. En dat ik dan terug roep: I love myself to. Op stage kijk ik hiermee uit, want laatst zei iemand dat het niet uit maakt hoe lelijk ik kijk, dat ik toch wel goed op te foto stond. Uhm, slijmbal. Achteraf bedacht ik me dat het misschien wel oprecht aardig bedoeld was, omdat deze man absoluut geen slijmbal was. Ik schaamde me wel een beetje. Daarnaast heb ik ook een mentor op de middelbare school en wanneer ik vertrek dan begeleid hij mij meestal naar de weg en regelt dan een taxi voor mij. Hij vind het ook helemaal niks als ik een bustaxi neem (oftewel een volgestouwd busje met allemaal mensen). Ik ben dan zo eigenwijs dat ik liever een bustaxi neem, want goedkoper! :P Maar ik denk dat ik die hoffelijkheid in Nederland toch wel ga missen.
- Onze compound is van Alhagi en hij is een soort papa hier. We gingen laatst op stap en hij vond het niks dat we een taxi namen en hij wilde wel onze bob zijn, dus wij dachten gezellig hij gaat mee. Nee hij bracht ons naar de club en haalde ons naderhand ook weer op. Met een groep van 11 in een auto voor 5 man. Op de achterbank 4 op een rij, nog 2 daarbij op schoot en 3 in de kofferbak. En toen ging hij reiden, heen en weer, remmen en gassen. Volgens mij blijven die blauwe plekken wel meer dan een week zitten, maar het was wel enorm lachen en super lief dat hij ons wilde brengen en halen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
